امام على (ع) مى فرماید: «رعایت ادب همچون لباس فاخر و زینتى و نو است.»
معلمی شغلی بسیار بزرگ و ارزشمند است. انسان با معلم است که رشد می کند و در زندگی به موفقیت و پیشرفت می رسد. معلم همچون پدر و مادر برایمان می سوزد و به نظرم احترام به معلم همچون احترام به والدین واجب است.
امام (ع)، همواره در مورد احترام معلم و آموزگار، سفارش می فرمود، و دیگران را، به ارزش و اهمیت احترام نمودن به آموزگاران، متوجه می ساخت. تا جایی که خود، با آن دریاى علم و دانش که داشت همیشه مى فرمود: «کسی که به من یک کلمه بیاموزد، تا پایان عمر، غلام و بنده او خواهیم بود.»
یک نمونه درخشان و با شکوه دیگر، براى آن که بدانیم اسلام چه احترام شایانى براى معلم و آموزگار قائل شده است، توجه به وضع اسیر جنگى در صدر اسلام است. در آن جنگ ها، پیامبر اکرم (ص)، به کسانى که تا ساعتى پیش، شمشیر بر دست، با سپاه مسلمانان جنگیده بودند، اجازه مى فرمود که هر کدام، به ده نفر از مسلمانان سواد خواندن و نوشتن بیاموزند، و پاداش این سواد خواندن و نوشتن بیاموزند و به پاداش این سواد آموزى از اسارت آزاد شوند.
امام علیه السلام نیز، در این کلام عمیق و پر معنى، در همین باره سخن گفته و دیگران را به احترام نمودن به معلم آموزگار، متوجه ساخته و ترغیب و سفارش فرموده است. ما نیز، باید از پیشواى راستین خود بیاموزیم یعنى هرگز نباید تیزى و برندگى زبان خود را بسوى پدر و مادر، یا خواهر و برادر بزرگتر، یا هر کسى که در راه به سخن آمدن ما زحمت کشیده است، بگیریم. و همچنین هیچگاه نباید رسایى کلام و قدرت بیانى را که از معلم و یا شخصى دیگرى آموخته ایم بر ضد خود او بکار بریم. زیرا، چنین کارى نا سپاسى است و در اسلام، ناسپاسى، زشت و ناپسند شمرده مى شود.
