مدت‌ها بود تمرین های سختی را انجام می‌دادم. تمرین‌هایی برای فضانوردی که وقتی روی کره ماه فرود آمدیم تحمل معلق بودن در فضا را آنهم با آن لباس های سنگین و عجیب داشته باشیم. بلاخره روز موعود فرا رسید و ما سوار فضاپیما شدیم و سه... دو... یک... به آسمان پرتاب شدیم.
نمی‌توانم حال و احساسم را درست بیان کنم. ترکیبی از هیجان و لذت با ترس و استرس. ما داشتیم به کره ماه می‌رفتیم و این آرزوی دیرینه من بود. وقتی رسیدیم با زمین ارتباط برقرار کردیم و در پیامی کوتاه، رسیدنمان را گزارش دادیم. منظره های کره ماه بسیار دیدنی و زیبا بودند. گدازه‌ی آتشفشانی لایه لایه و بلورهای درخشان روی صخره‌های ماه تصاویری بی نظیر برای عکاسی بودند. هر چه می‌دیدم عکس می‌گرفتم. حتی از جای پای خودم بر سطح کره ماه عکسی گرفتم تا بعدا به زمینی ها نشان دهم و آن را به یادگار نگه دارم.
دیدن کره زمین از آن بالا که به رنگ آبی زیبایی بود، احساسی از شوق و علاقه در من برانگیخت. انگار که خانه قدیمی خود را ببینید و دچار حس نوستالژیک شوید. فکر کردم چقدر زمین را دوست دارم و چقدر دلم می‌خواهد بعد از بازگشت به زمین، برای بهبود محیط زیست و مراقبت از زمین، بیشتر تلاش کنم و آدم های دیگر را نیز به این کار ترغیب کنم.
یکی دیگر از تجربه های بی نظیر فرود آمدن بر کره ماه تجربه بی‌وزنی و معلق بودن بود. در فضا نیروی گرانشی وجود ندارد و هیچ چیزی به پایین نمی‌افتد. این تجربه ای است که هرگز در زمین با وجود جاذبه زمین نمی‌توانیم تجربه کنیم و واقعا احساسی بسیار جالب و هیجان انگیز داشت.البته شاید بتوان کمی آن را به ورزش ترامپولین تشبیه کرد.
نمی‌توانم انکار کنم که در مدتی که روی کره ماه بودیم، امیدوار بودم موجودی فضایی را ببینم و تمام تخیلاتی که در این باره داشته ام رنگ واقعیت بگیرد. البته این اتفاق نیفتاد و امیدوارم روزی دیگر فضانوردها چنین تجربه ای را کسب کنند.
تجربه ای که من درون فضاپیمایی که روی کره ماه فرود آمده بود کسب کردم، احساسی معنوی بود. تفکر درباره آفرینش و کوچک بودن انسان در برابر آنهمه عظمت. خداوند را به خاطر همه نعمت هایی که به ما در زمین داده شکر کردم و با دلتنگی بسیار برای خانه ام زمین، و کوله باری از تجربه های لذتبخش بازگشتم.
