من قبلا فکر می کردم اگر رئیس جمهور بشوم حواسم باشد که مردم من را انتخاب کردند. یا حواسم باشد که رئیس جمهور وقتی رئیس جمهور است که مردم وجود دارند. اصلا رئیس جمهور می شوم که حرف های درست و حسابی آن ها را گوش کنم. بعد به وزیرانی که انتخاب کردم بگویم: حواس تان باشد ما را برای خدمت انتخاب کرده اند، نروید به فکر خودتان باشید و فکر کنید مادر زاد وزیر بوده اید.
راستش را بخواهید گاهی هم که به رئیس جمهور شدن فکر می کردم، لب و دهانم را کج می کردم، که یعنی ”بابا ولش کن این افکار را”، رئیس جمهور شدن مسئولیت سنکینی دارد که کوه را آب می کند. حالا تو یک علف بچه نشستی برای خودت خیال بافی می کنی؟ بعد دوباره پشیمان می شدم و با خودم می گفتم: اگر رئیس جمهور بشوم، فکر می کنم که همه ی مردم مثل خانوده ام برایم عزیز هستند. از کمبود های شان غمگین می شدم و از خوش حالی شان پر در می آوردم وسبک بال به پرواز در می آمدم.
این روزها هم تصمیم نهایی ام را گرفتم که وقتی بزرگ شدم حتما رئیس جمهور بشوم. رئیس جمهوری که قلب مهربانی دارد و به پیشرفت کشور و مردم اش فکر می کند.
اگر من رئیس جمهور بودم به مردم فقیر کمک می کردم و نمی گذاشتم که در کشورم کسی فقیر باشد و به تمامی روستاها کمک می کردم.
راه های روستایی را آسفالت می کردم و به روستاها آب و برق و تلفن می کشیدم تا مردم روستا ها هم بتوانند مثل مردم شهرها زندگی راحتی داشته باشند.
من اگر رئیس جمهور بودم به گردشگری اهمیت زیادی می دادم.
اگر من رئیس جمهور بودم بین تمام کشورها صلح برقرار می کردم و نمی گذاشتم که کشورهای قدرتمند به کشورهای ضعیف حمله کنند و مردم بی دفاع و کودکان بی گناه را با بمب و موشک بکشند و آب و خاک کشورهای فقیر را بگیرند.
من دلم می خواهد که تمام کشورها با هم دوست باشند و با هم زندگی خوبی داشته باشند.
حالا یک نصیحت دارم به تمام رئیس جمهورهای دنیا:
هر انسانی حق زندگی دارد؛ چرا عده ای از انسان ها کشته بشوند؟
مثلا چرا هم سن و سال های من در فلسطین و عراق کشته بشوند.
به نظر من به کشورهای ضعیف حمله کردن و مردم بی گناه را کشتن هنر نیست؛ اگر راست می گویند بیایند با هم زندگی کنند و نیازهای همدیگر را برطرف کنند.
من امیدوارم که تمامی کشورها با هم دوست بشوند و دیگر در دنیا هیچ جنگی نباشد...
